Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ράμπο: το 2ο Αίμα

Η επιστολή των ενώσεων αποστράτων ΑΝΕΑΕΔ είναι εξαιρετικά ανησυχητική και θα έπρεπε να προβληματίσει το σύνολο των Ελλήνων και ιδιαιτέρως τα μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου.


Μελετώντας προσεκτικά το περιεχόμενό της, είναι εμφανής η πολυπρισματική αντιμετώπιση του σημερινού κοινωνικού, πρωτίστως, προβλήματος με συγκεκριμένα και σαφή παραδείγματα. Πρώτα, δε, στηλιτεύεται η σαθρή σχέση πολιτικών-Ενόπλων Δυνάμεων, δεδομένο το οποίο μαρτυρά την έμμεση διάθεση για αυτοκριτική. Η αναφορά σε πλήθος θεμάτων εκτός των στενών εννοούμενων ενδιαφερόντων της ΑΝΕΑΕΔ αναβαθμίζει στην πράξη τον ρόλο της, από μια «παρέα παροπλισμένων γκρινιάρηδων» σε πρωτεργάτη ουσιαστικής έκφρασης ανησυχιών που κυριαρχούν στη σημερινή καθημερινότητα του απλού Έλληνα πολίτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι το περιεχόμενο της επιστολής δεν διαφέρει από αντίστοιχα επιφανών επιστημόνων και στοχαστών αυτού του τόπου – τις περισσότερες περιπτώσεις, η πολιτική τοποθέτηση των οποίων κάθε άλλο παρά ‘δεξιά’ μπορεί να χαρακτηριστεί…
Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως είναι η έκφραση αυτού του περιεχομένου μέσω επιστολής: ένας χώρος που θεωρείται υπερσυντηρητικός, αν όχι υποκριτικός, ως προς την έκφρασή του, έφτασε στο σημείο να στέλνει επιστολή με εξόχως πολιτικό περιεχόμενο στους κατά το Σύνταγμα διαχειριστές της λαϊκής κυριαρχίας! Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει πιο σαφής απόδειξη ότι υπάρχει έλλειμμα αντιπροσώπευσης της δημοκρατικής έκφρασης των πολιτών!
Το πολιτικό σύστημα κατάφερε για ακόμα μια φορά να ξεπεράσει τον κακό εαυτό του: αντί να αναρωτηθεί «τί κάνω τόσο λάθος που εξώθησα την ένωση αποστράτων να συντάξει επιστολή με σχεδόν αριστερές εκφράσεις και να τη στείλει στο ανώτατο, πολιτειακά, επίπεδο;», έψαξε έναν αποδιοπομπαίο τράγο: τον διπλανό του κόμμα εξουσίας! Αν κατηγορούσε κάποιο κόμμα της αριστεράς για καθοδήγηση αυτής της κίνησης, θα ήταν ίσως λογικό, αν και θα παρέμενε αντιπαραγωγικό ως νοοτροπία. Όμως, την Αξιωματική Αντιπολίτευση, τη ‘δεξιά’, από που και ως που;
Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές στα κείμενά μου, το σύστημα εθελοτυφλεί και αυθυποβάλλεται. Η επιστολή δεν έχει απολύτως καμία σχέση με «κινητικότητα στο όνομα υπεράσπισης κάποιων συντεχνιακών διεκδικήσεων», όπως ανέφερε ο ΥΠΕΘΑ. Όσο για την φασιστική, για κόμμα εξουσίας, θέση «πρέπει να κοπεί κάθετα ο ομφάλιος λώρος που συνδέει κόμματα της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, με αποστράτους», ας θεωρήσουμε πως ήταν απλά μια ατυχής έκφραση.
Ιδιαίτερη αξία έχει να επικεντρωθούμε στο κεφαλαιώδες ζήτημα της υπεράσπισης του Συντάγματος και της νομιμότητας. Η επιστολή αναφέρει:
«Τέλος απευθυνόμενοι προς τους εν ενεργεία συναδέλφους μας τους παρακαλούμε να βρίσκονται σε πλήρη υπηρεσιακή ετοιμότητα για την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Πατρίδας μας και να μη παραχωρήσουν νομιμότητα σε καμία πολιτική πράξη οποιασδήποτε εξουσίας, η οποία θα αντιστρατεύεται τους νόμους του Ελληνικού κράτους αλλά πάνω απ’ όλα δεν θα υπηρετεί πιστά το Σύνταγμα της Χώρας.»
Στην απίθανη περίπτωση που ο ΥΠΕΘΑ δεν το γνωρίζει, κάθε Έλληνας που έχει υπηρετήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις ΕΧΕΙ ΟΡΚΙΣΤΕΙ να πράττει τα προαναφερόμενα!
Η απάντηση του ΥΠΕΘΑ ήταν η εξής:
«Η έκκληση των ενώσεων αποστράτων προς τα εν ενεργεία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων να βρίσκονται σε εγρήγορση και υπηρεσιακή ετοιμότητα για να αποκρούσουν την κυβέρνηση, είναι επικίνδυνη και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί.» Μα, θα μπορούσε να είναι ποτέ επικίνδυνη η τήρηση του όρκου;
Μήπως, λόγω υπερβολικής ζέστης και της έντασης των ημερών, δεν έγινε κατανοητή η εν λόγω θέση της ΑΝΕΑΕΔ ή, μήπως, ‘όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται’;
Αρκετό καιρό πριν είχα προειδοποιήσει ότι το σύστημα θα ψάξει για καινούργιους, φανταστικούς εχθρούς για να αποπροσανατολίσει από την ανάγκη ουσιαστικής εθνικής συστράτευσης για τη δημιουργία ρεαλιστικής, εφαρμόσιμης αντιπρότασης που θα διασφαλίσει την ανάσχεση των προσπαθειών απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας. Η εσωτερική πόλωση δημιουργεί προβλήματα, δεν τα λύνει. Ο εχθρός είναι εκτός των τειχών. Όποιος εντός των τειχών σκοπίμως αγνοεί ότι οι Έλληνες ανέκαθεν σταματούσαν τις εσωτερικές διαμάχες για να αντιμετωπίσουν τον εξωτερικό εχθρό, είτε είναι ανιστόρητος είτε Εφιάλτης.
Το πρόβλημα δεν είναι το Μνημόνιο 1, 2 ή κάποιο άλλο σύστημα που διασφαλίζει τα συμφέροντα των δανειστών. Το πρόβλημα είναι ότι η Ελλάδα συρρικνώνεται: πληθυσμιακά, πνευματικά, ηθικά, οικονομικά. Το κάθε Μνημόνιο δεν είναι απλά ένα χρηματοοικονομικό εργαλείο που αυξάνει τη δυνατότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει τα δάνεια: έχει ουσιαστικές επιπτώσεις στη συρρίκνωσή της. Η εθνική αντιπρόταση θα έπρεπε να αντισταθμίζει αυτές τις επιπτώσεις με μακροχρόνιο σχεδιασμό και άμεση, απτή επίδραση στη ζωή του Έλληνα πολίτη. Η εθνική αντιπρόταση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ένας άλλος πολιτικός μηχανισμός διανομής θέσεων διαχείρισης της εθνικής συρρίκνωσης.
Η συναίνεση σε αλλοδαπό μηχανισμό είναι άτοπη και, εν τέλει, αδιάφορη. Η συνεργασία, η εγρήγορση και η ενεργοποίηση του συνόλου των Ελλήνων για την υπεράσπιση του Έθνους θα έπρεπε να αποτελεί αίτημα του συνόλου του πολιτικού κόσμου, όχι το αντίθετο.
Στη γνωστή ταινία, η αιτία που εξώθησε τον απόστρατο Ράμπο στα άκρα ήταν αποκλειστικά η αλαζονεία των εκπροσώπων του συστήματος. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε: το ποιος έχασε σε αυτή την αναμέτρηση, είναι γνωστό.


Ministre plénipotentiaire

Νέο ΓΟΥΔΗ. Μάκης Βορρίδης.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΝΕΟ "ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ" ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΒΟΡΙΔΗΣ!



ΣΥΜΦΩΝΕΙ ΑΡΑΓΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ Ο ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ;
Σε συνέντευξή του στην "Δημοκρατία",αναφέρει μεταξύ άλλων:

-Όταν μιλάτε για κοινοβουλευτική επανάσταση, σε τι αναφέρεστε; Σε Συντακτική Βουλή; Αν ναι, υπάρχει τρόπος, από την ώρα που οι θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος δεν είναι αναθεωρητέες;

"Ναι, σε Συντακτική Βουλή. Νόμιμος τρόπος δεν υπάρχει. Γι' αυτό και μιλώ για κοινοβουλευτική επανάσταση. Η επανάσταση είναι μία πράξη πρωτογενούς δικαίου. Μία πράξη δικαιϊκής συγκρότησης εκ του μηδενός. Δεν είναι μία διαδοχή."

-Κοινοβουλευτική επανάσταση με εκλογές ή και χωρίς εκλογές;

"Η επανάσταση δεν έχει νόμιμη διαδικασία. Επομένως, δεν είναι «ομαλή» συνταγματική εξέλιξη. Δεν προβλέπεται στο Σύνταγμα. Κανένα Σύνταγμα δεν προβλέπει την αυτοκατάργησή του."

-Διαδικαστικά, κοινοβουλευτικά, πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;

"Έτσι όπως έχει γίνει πολλές φορές. Δηλαδή υπάρχουν κάποιες οριακές στιγμές μέσα στην πολιτική που είτε κάποιος παίρνει την πολιτική πρωτοβουλία, προφανώς κάποια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία (όπως στο παρελθόν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής), και επιχειρεί να βρει τη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων είτε μέσα από τη διαδικασία κάποιων μεγάλων διαδηλώσεων που αρχίζουν και απαιτούν - αυτό κάπως σχηματοποιείται - μεγάλες συνταγματικές αλλαγές."

-Συνταγματικές αλλαγές με δημοψήφισμα;


"Όλα αυτά είναι ομαλοί τρόποι. Η επαναστατική πράξη είναι πράξη επιβολής Βουλής που γεννά το δίκαιο. Και γεννιέται το δίκαιο γιατί είτε όσοι μπορούν να αποφασίσουν συμφωνούν..."

-Τώρα μου περιγράφετε ένα κίνημα σαν αυτό που έγινε στο Γουδή το 1909.


"Ναι, αυτό. Η Συντακτική Βουλή πάντα έτσι γίνεται. Δείτε πώς έγινε η πολιτειακή μεταβολή από την 21η Απριλίου στη δημοκρατία. Ποιος το αποφάσισε αυτό; Δεν μαζεύτηκε κανένας. Στην πραγματικότητα κάποιοι άνθρωποι αποδέχθηκαν λόγω της κατάρρευσης του καθεστώτος τη μετάβαση και αποδέχθηκαν τη θέληση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της μεταβατικής κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας που ήταν προσωπικότητες της εποχής και είπαν ότι το Σύνταγμά μας είναι αυτό".
Πρόκειται για μία πρόταση με την οποία σαφέστατα συμφωνούμε,αφού θεωρούμε πως είναι η μόνη λύση για την εξυγίανση του πολιτικού τοπίου στη χώρα!Διαβάστε τι γράφαμε σχετικά:

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:ΕΝΑ ΝΕΟ "ΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΓΟΥΔΗ",ΑΝΑΛΟΓΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1909!


Από πολιτικής άποψης,η συγκεκριμένη συνέντευξη και πρόταση Βορίδη σίγουρα είναι προς την κατεύθυνση ενίσχυσης του ΑΡΧΗΓΙΚΟΥ ΠΡΟΦΙΛ που καλλιεργεί και απειλεί τον ίδιο τον Καρατζαφέρη!

Είναι,άλλωστε,εμφανής η διαφορά ενός πολιτικού που μιλάει για "κοινοβουλευτική επανάσταση" και "συγκρότηση ενιαίας δεξιάς" με τον Πρόεδρο του Λάος,που...αγωνίζεται απεγνωσμένα για ένα (υφ)υπουργείο!!!

Ο Βορίδης ακολουθεί τη δική του γραμμή,παρά τις προσπάθειες του Καρατζαφέρη να τον "κοντύνει":Κι αν κάποτε προεξοφλούσαν την ένταξή του στη Νέα Δημοκρατία (σενάριο που ακόμα "παίζει"),η δική μας άποψη είναι πως εξελίσσεται ΣΕ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ "ΔΕΛΦΙΝΟ"-ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΑ της τωρινής ηγεσίας του κόμματος!

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Η οργή των Ελλήνων και το δίλημμα της χώρας



του Μark Μazower

Ημέρες πόνου αυτές για όσους αγαπούν την Ελλάδα. Μια σειρά από μέτρα λιτότητας που απαιτούν θάρρος και θυσίες αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Το κοινό αίσθημα, το οποίο αρχικά υποστήριζε την ανάγκη να μπει ένα τέλος στη δημοσιονομική ασωτία ετών, γίνεται όλο και πιο εχθρικό. Ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους κατά χιλιάδες για να διαμαρτυρηθεί για την αποτυχημένη ηγεσία μιας ολόκληρης πολιτικής τάξης- της ίδιας τάξης που είχε πιστωθεί την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα το 1974, μετά τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Η δημοκρατία υποτίθεται ότι είχε βάλει τέλος στη δουλικότητα προς τους ξένους. Είχε εξασφαλίσει την ένταξη στην Ευρώπη και τη συμμετοχή σε ένα κλαμπ ίσων αντί για ένα νέο είδος υποτέλειας. Σήμερα όλα αυτά τα επιτεύγματα αμφισβητούνται.
Πριν από λίγους μήνες θα έλεγα ότι η Ελλάδα δεν είχε εναλλακτική λύση από το να καταπιεί όποιο φάρμακο της χορηγούσαν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Σήμερα αναρωτιέμαι. Ωστόσο η πτώχευση δεν είναι μια καλή προοπτική και οι επιπτώσεις της παραμένουν ασαφείς. Η Ελλάδα έχει αθετήσει τις υποχρεώσεις της προς ξένους στο παρελθόν- στο αποκορύφωμα της ύφεσης του Μεσοπολέμου, το 1932.


Μια σύγκριση της κατάστασης τότε και τώρα δείχνει πόσο σοβαρή είναι η κρίση. Οταν η κυβέρνηση Βενιζέλου εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού και έπαψε να αποπληρώνει τα χρέη της, το έκανε με μισή καρδιά και πλή ρωσε βαρύ εκλογικό τίμημα. Το υλικό κόστος όμως ήταν υποφερτό. Ενας λόγος ήταν ότι και άλλες χώρες σπρώχνονταν στη χρεοκοπία. Επειδή κόλλησε ολόκληρο το διεθνές νομισματικό σύστημα, η Ελλάδα του Μεσοπολέμου έχασε σχετικά λίγα από άποψη πιστοληπτικής ικανότητας. Οι πιστωτές γκρίνιαξαν βεβαίως, όμως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας βρισκόταν κυρίως στα χέρια ιδιωτών στη Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ- τα παράπονά τους δεν μετρούσαν και πολύ. Περιέργως, η πτώχευση δεν έπληξε πραγματικά την ελληνική οικονομία. Προστατευμένη από τον ανταγωνισμό από το εξωτερικό μέσω περιορισμών στο συνάλλαγμα και στο εμπόριο, αναπτύχθηκε γοργά στη δεκαετία του ΄30, όπως αναπτύχθηκαν και σημαντικές νέες βιομηχανίες.

Εν ολίγοις, η στάση πληρωμών δεν ήταν κακή ιδέα στη δεκαετία του ΄30.

Δυστυχώς για την Ελλάδα, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική σήμερα. Αν χρεοκοπήσει, θα πληρώσει βαρύ τίμημα όποτε προσπαθήσει να αποκτήσει ξανά πρόσβαση στις πιστωτικές αγορές, εκτός αν ακολουθήσουν και άλλες χώρες και το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα καταρρεύσει εντελώς. Η στροφή προς τα μέσα δεν είναι πλέον εφικτή, διότι οι Ελληνες, όπως όλοι οι υπόλοιποι, είναι συνηθισμένοι να καταναλώνουν εισαγόμενα ακριβά αγαθά και, το σημαντικότερο, διότι η οικονομία δεν έχει το περιθώριο της εσωτερικής ανάπτυξης που υπήρχε 70 χρόνια πριν. Και επειδή στους πιστωτές της Ελλάδας περιλαμβάνονται ιδιωτικές τράπεζες και ευρωπαίοι φορολογούμενοιπου σήμερα διαπληκτίζονται για το ποιος πρέπει να αναλάβει το κόστος της περαιτέρω βοήθειας-, τυχόν χρεοκοπία θα προκαλέσει την εχθρότητα ενός ευρέος τμήματος της διεθνούς κοινότητας, το οποίο έχει μεγάλη επιρροή.

Το βάρος της απόδειξης παραμένει σε εκείνους που ζητούν κάτι άλλο αντί περισσότερο από τα ίδια. Η οργή και η απελπισία των ανθρώπων που κατεβαίνουν στους δρόμους της Αθήνας είναι κατανοητές. Η χρεοκοπία όμως δεν θα βελτιώσει την κατάστασή τους. Αλλά τους νοιάζει; Καμιά φορά τα συναισθήματα προηγούνται των επιχειρημάτων και αποκτούν τη δική τους ορμή. Γίνονται ένας απεγνωσμένος τρόπος για να αδραχτεί η πρωτοβουλία. Συνεπώς, ό,τι και αν λέει η ανάλυση ωφελημάτων και κόστους για τη χρεοκοπία, το επείγον ζήτημα για την Ελλάδα και την ΕΕ ως σύνολο είναι πολιτικό. Ο κόσμος δεν θα δεχθεί και άλλες περικοπές αν πιστεύει ότι αποσκοπούν απλώς στη διάσωση των παχυλά αμειβόμενων τραπεζιτών της Ευρώπης και δεν θα υποστηρίξει μια κυβέρνηση η οποία δεν διαθέτει μια θετική στρατηγική για ανάκαμψη. Αν η υποστήριξη αυτή εξαφανιστεί, πράγμα που σχεδόν έχει ήδη γίνει, η χώρα μπορεί έτσι κι αλλιώς να οδεύσει προς την πτώχευση. Αυτό είναι μάλλον το χειρότερο ενδεχόμενο όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες φέρουν την ευθύνη να αρθούν πάνω από το βραχυχρόνιο και τους ευσεβείς πόθους που χαρακτηρίζουν μέχρι στιγμής τις αντιδράσεις τους- η τελευταία συμφωνία ΕΕ- ΔΝΤ αποτελεί απόδειξη αυτούκαι να παράσχουν περαιτέρω βοήθεια ως μέρος ενός πιθανού σχεδίου για ανάπτυξη. Με βάση την εμπειρία από το παρελθόν, δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά.



Ο κ. Μark Μazower είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στους «Financial Τimes».


ΤΟ ΒΗΜΑ

Επεισόδια έξω από το σπίτι του Χρ. Παπουτσή

Επεισόδια έξω από το σπίτι του Χρ. Παπουτσή
Επεισόδια με δύο τραυματίες, ο ένας εκ των οποίων διακομίσθηκε σε νοσοκομείο με ασθενοφόρο, σημειώθηκαν το βράδυ της Κυριακής έξω από το σπίτι του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστου Παπουτσή στον Χολαργό.


Περίπου 200 πολίτες είχαν συγκεντρωθεί στη συμβολή των οδών Περικλέους και Κλειούς, με προφανή στόχο να αποδοκιμάοσυν τον υπουργό, ωστόσο η παρουσία ισχυρότατης αστυνομικής δύναμης έφερε ένταση με αποτέλεσμα να υπάρξουν διαπληκτισμοί πολιτών με τους άνδρες των ΜΑΤ και να τραυματισθούν δύο κάτοικοι της περιοχής.




protothema