Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Κάποτε, υπήρχε και... φιλότιμο

1951. Η Ελλάδα προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της, καθώς έχει πρόσφατα βγει από τα ερείπια μιας πολυετούς εμπόλεμης κατάστασης που έχει σμπαραλιάσει τη χώρα.
Πρωθυπουργός, ο επονομαζόμενος «Μαύρος Καβαλάρης», ο ...
Νικόλαος Πλαστήρας. Ένας στρατιωτικός, ένας άνθρωπος, τού οποίου ο πατριωτισμός, η ηθική αρετή και η εντιμότητα δύσκολα αμφισβητούνται, ακόμη κι από πολιτικούς αντιπάλους.

Το περίφημο εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ», το οποίο βρισκόταν στην Λεωφόρο Συγγρού, δημοσιεύει αγγελία, ζητώντας οδηγό. Όπως ήταν φυσικό, οι υποψήφιοι που διεκδίκησαν την θέση, ήταν πολλοί.

Ο υπάλληλος τής «ΦΙΞ» που εξέταζε τις αιτήσεις, κάποια στιγμή κοιτάζει ερευνητικά, κάποιον από τούς υποψήφιους που βρισκόταν εκείνη την ώρα μπροστά του, με έναν τρόπο σαν να προσπαθεί να ξεδιαλύνει κάποιο μυστήριο.

Το επώνυμο που αναγράφεται στην αίτηση εργασίας, είναι «Πλαστήρας».

«Τον πρωθυπουργό τί τον έχετε;», ρωτά με μια ανάλαφρη και περιπαικτική διάθεση ο υπάλληλος.

Ο μεσόκοπος υποψήφιος, μ' ένα ύφος ντροπής και ταυτόχρονα μ' έναν χαμηλόφωνο τόνο, αναλαμβάνει να εξηγήσει: «Είναι αδελφός μου. Είναι όμως επιθυμία, δική μου και δική του, αν υπάρχει κάποιος καταλληλότερος για τούτη τη θέση, να μην σας επηρεάσει η σχέση αυτή.».

Εσύ, τίμιε αναγνώστη, απλά κάνε την θλιβερή σύγκριση στο μυαλό σου, του τότε και του τώρα.

Υπενθυμίζεται, πως ο Νικόλαος Πλαστήρας, εκτός από τις υπηρεσίες του στην πατρίδα, πρόσφερε διακριτικά τον μισθό του σε άπορους και ορφανά παιδιά, ενώ ο ίδιος πέθανε πάμφτωχος. Άφησε πίσω του την «τεράστια» περιουσία, που αποτελούνταν από τα παράσημά του, 216 δραχμές, 10 δολάρια κι ένα σιδερένιο κρεβάτι εκστρατείας. Ακόμη και το κουστούμι τής κηδείας του, ήταν προσφορά φίλου του.




kostasxan.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Ντροπή!!! Δάσκαλε που δίδασκες...

Description: cid:3DB3829CEE414A25994C27B442606F7C@sp123
Η κυρία της φωτογραφίας ονομάζεται Πηνελόπη Παπαϊωάννου, και πιθανόν τόσο το όνομα όσο και η φυσιογνωμία της να μην «σημαίνει» κάτι σε πολλούς από εμάς. Και γιατί, άλλωστε, να «σημαίνει».
Η κυρία Πηνελόπη Παπαϊωάννου τα τελευταία χρόνια «λέει» ότι είναι αγιογράφος, ενώ από το 1993 μέχρι το 2009 ήταν αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία.
Και δεν «λέει» ψέματα αφού διατηρεί στην περιοχή του Νέου Κόσμου εργαστήριο αγιογραφίας - ζωγραφικής - κατασκευών με την επωνυμία «Χρυσοκοντυλιά», σε συγκεκριμένη διεύθυνση. Είναι, δηλαδή, και ελεύθερη επαγγελματίας εγνωσμένης αξίας, όπως προκύπτει από 11 εκθέσεις ζωγραφικής του παρελθόντος, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει εργολαβικά δουλειές και εκ των πραγμάτων έχει εισπράξεις.
Από αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία (με τη γνωστή συνταγή με την οποία εξασφάλισε δουλειά και σύνταξη και ο σύντροφος Μιχάλης Καρχιμάκης, την εφαρμογή, δηλαδή, του νόμου 3717/2008 περί μεταφοράς υπαλλήλων της Ο.Α. στον ευρύτερο δημόσιο τομέα), «βολεύτηκε» σε μια «νύχτα» και αυτή στο υπερτροφικό κράτος, όπως άλλωστε καταγγέλλει το λαλίστατο στέλεχος της κυβέρνησης Ανδρέας Λοβέρδος.
Η Πηνελόπη Παπαϊωάννου, με την κοινή υπουργική απόφαση 22080/510-2010 του υφυπουργού Εσωτερικών, του υφυπουργού Οικονομικών, καθώς και του υπουργού Υποδομών- Μεταφορών και Δικτύων, βρίσκει δουλειά στο υπουργείο Εσωτερικών και συγκεκριμένα, στη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης. Η απασχόληση αφορά σύμβαση αορίστου χρόνου σε συνιστώμενη προσωποπαγή θέση, όπως προβλέπει ο νόμος 3717/2008.
Η πρόσληψη της κυρίας Παπαϊωάννου δημοσιεύτηκε στο φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, αριθμός 1782, με ημερομηνία 12 Νοεμβρίου 2010, σε ειδική λίστα με άλλα οκτώ ονόματα, ενώ είναι προφανές πως έχει προσληφθεί νομότυπα εκμεταλλευόμενη ευνοϊκό «παράθυρο» του νόμου για εργασιακή τακτοποίηση.
Description: cid:34D156F574DD43918FBFFED1C44983A0@sp123
Η κυρία Παπαϊωάννου όταν έφυγε από την Ο.Α πήρε εφ' άπαξ 50.000 ευρώ και τώρα θα έχει το δικαίωμα να πάρει ένα δεύτερο και βέβαια να απολαμβάνει το μισθό της και μια καλή σύνταξη για τα γηρατειά.
Description: cid:6E08EBB49CE84591BEFD47B1E46FB719@sp123
Ο κύριος της φωτογραφίας, θεωρώ, πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Είναι ο σημερινός Υπουργός Υγείας ο οποίος διατέλεσε επίσης Υπουργός Εργασίας και θα μείνει στην Ιστορία για πολιτικά του «ατοπήματα», έχει κάνει πολλές βαρύγδουπες δηλώσεις, ενώ εσχάτως στράφηκε και εναντίον τριμελών και τετραμελών οικογενειών που ζουν με έναν μόνο μισθό και θα δείτε πιο κάτω γιατί το αναφέρω.
Είναι αυτός που πριν λίγες ημέρες, ως «εισαγγελέας» των πάντων και με την «ρητορική άνεση» που τον διακατέχει είπε πως «Ένα εκατομμύριο δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν εννέα εκατομμύρια Έλληνες», με αποτέλεσμα να οργίσει και να συσπειρώσει εναντίον του το σύνολο των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.
Αλήθεια, ποιος όμως, διορίζει ποιους στο δημόσιο;
Ο κ. Λοβέρδος, όμως, έχει αποκρύψει επιμελώς εδώ και ενάμιση χρόνο να αναφέρει, ότι ανάμεσα στους οκνηρούς και τεμπέληδες, όπως υπονόησε, διορισμένους δημοσίους υπαλλήλους που «παρασιτούν» στην «καμπούρα» του ελληνικού λαού βρίσκεται και η γυναίκα του Καίσαρα, η αγαπημένη του σύζυγος!
Απλά, διότι η κυρία Παπαϊωάννου, εκτός από το δικαίωμα που έχει στην εργασία ως Ελληνίδα πολίτης, τυγχάνει να είναι η σύζυγος του κ. Λοβέρδου!
Description: cid:0E31AB66F7D04119B9A74D2E8AA2C6C1@sp123
Ασφαλώς και η πρόσληψή της δεν θα ήταν κάτι περισσότερο από ένα «νόμιμο» ρουσφέτι με συγκεκριμένη αξία, εάν δεν ήταν η σύζυγος του λαλίστατου Υπουργού και στην προκειμένη περίπτωση δεν κρίνεται το νόμιμο αλλά το ηθικό.
Με άλλα λόγια, όπως άλλωστε έχω τονίσει και στο παρελθόν, «ότι νόμιμο, δεν είναι και απαραίτητα ηθικό»!
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ακόμα μια λεπτομέρεια που όμως δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη:
Στην οικογένεια Λοβέρδου μπαίνουν τρεις μισθοί, την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι δεν έχουν να φάνε.
Ντροπή, δάσκαλε που δίδασκες...

ΠΗΓΗ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ ο Μπεγλίτης!

Το Πειθαρχικό της Ένωσης Συντακτών καλεί τον πρώην ΥΕΘΑ Πάνο Μπεγλίτη, να δώσει εξηγήσεις και κυρίως ονόματα για όσα έχει υποστηρίξει σε διαδοχικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές του συνεντεύξεις!

Η κλήση του κ.Μπεγλίτη αποφασίστηκε μετά από επιστολή 22 στρατιωτικών συντακτών οι οποίοι ζήτησαν από την ΕΣΗΕΑ,όχι απλά την έκδοση κάποιας ανακοίνωσης αλλά την δρομολόγηση νομικών ενεργειών εναντίον του πρώην ΥΕΘΑ ο οποίος:

•Σε τηλεοπτική του συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, έκανε λόγο για "ντιλίβερυ-μπόϊς"-δημοσιογράφους οι οποίοι διαπλέκονταν με στρατιωτικούς αλλά και συμφέροντα.

•Σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο 9.84,ξεπέρασε κάθε όριο,προκαλώντας και λέγοντας "ότι όποιος έχει τη μύγα και μυγιάζεται" ,ας ξεκινήσει διαδικασίες,αποφέυγοντας να πει ότι οι μισοί από τους συντάκτες του ΥΕΘΑ ,έχουν ξεκινήσει ήδη τις διαδικασίες. Στην ίδια συνέντευξη έκανε λόγο για συμφέροντα που έκαναν περιουσίες "πουλώντας" ουσιαστικά υπερ-πατριωτισμό.

Αύριο στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, θα αποφασιστούν και τα επόμενα βήματα έναντι του πρώην ΥΕΘΑ ,αν οι εξηγήσεις που θα δώσει δεν κριθούν επαρκείς ή αν αρνηθεί να παρουσιαστεί για να τις δώσει.
 

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Δραχμή;

Photo: Nikos Kalantzopoulos

Το ευρώ πεθαίνει. Για αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία. Οι λόγοι έχουν εξηγηθεί πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επανα-εξηγήσουμε εδώ (για όσους χρειάζονται επανάληψη, βλ. εδώ για μια παλιότερη εξήγηση και εδώ για μια slow motion περιγραφή της αποδόμησης της ευρωζώνης - μια διαδικασία που μπήκε στην τελική ευθεία με την ανόητη 21η Ιουλίου και την ακόμα πιο ανόητη 26η Οκτωβρίου - βλ. το σχετικό παράρτημα).
Ευρώ-δρυός πεσούσης, πολλοί είναι εκείνοι που τείνουν στο λογικοφανές συμπέρασμα: Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Αν η κατάρρευση του ευρώ είναι σχεδόν αναπόφευκτη, και δεδομένου ότι το ισχυρό ευρώ συνθλίβει την ασθενική ελληνική οικονομία, μήπως ήρθε η ώρα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα; Επιστρέψτε μου να απαντήσω άμεσα και κατηγορηματικά: Όχι, δεν έχει έρθει αυτή η ώρα! Και δεν θα έρθει όσο υπάρχει το ευρώ.
Ας εξηγηθώ. Στις δύσκολες αυτές ώρες καλούμαστε να απαντήσουμε σε δύο ερωτήματα: Πρώτον, τι θέλουμε να συμβεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Δεύτερον, τι πρέπει να κάνουμε εμείς, εδώ στην Ελλάδα, δεδομένων όχι αυτών που θέλουμε να γίνουν στην Ευρώπη αλλά δεδομένων αυτών που γίνονται. Αυτά τα δύο καίρια ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε ξεχωριστά.
Τι θέλουμε για την Ευρώπη;
Να μην καταρρεύσει το ευρώ, είναι η απάντησή μου. Πρόκειται για μια απάντηση ανεξάρτητη του κατά πόσον θεωρούμε ότι το ευρώ έπρεπε ή όχι να έχει δημιουργηθεί. Πάγια θέση μου ήταν ότι το ευρώ χτίστηκε σε σαθρές βάσεις. Ότι ήταν λάθος μέγιστο η δόμησή του. Ότι, δεδομένης της αρχιτεκτονικής του, δεν έπρεπε να είχε εισέλθει η Ελλάδα σε αυτό. Ούτε και καμία άλλη χώρα (πλην της Γερμανίας και της Ολλανδίας). Άλλο όμως αυτό και άλλο το τι θέλουμε τώρα που το ευρώ υπάρχει και οι χώρες μας βρίσκονται εντός της ευρωζώνης. Μετά από δέκα και πλέον χρόνια συμμετοχής σε αυτό, η κατάρρευση του ευρώ θα επιφέρει μεγάλα δεινά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Πιο συγκεκριμένα, η κατάργηση του κοινού νομίσματος θα οδηγήσει στο σπάσιμο του γαλλο-γερμανικού άξονα καθώς το Βερολίνο δεν θα δεχθεί ξανά να δέσει νομισματικά την γερμανική οικονομία με ελλειμματικές οικονομίες. Το Παρίσι θα βρεθεί λοιπόν από την απέναντι όχθη του Ρήνου, αναγκασμένο να προβεί σε μια λατινική νομισματική ένωση με την Ιταλία και την Ισπανία. Ο θάνατος του γαλλο-γερμανικού άξονα θα σημάνει, ουσιαστικά, το τέλος της ευρωπαϊκής ενοποίησης καθώς η Γερμανία θα στραφεί προς (α) τις υπόλοιπες πλεονασματικές χώρες της τέως ευρωζώνης (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία) και (β) στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης των οποίων οι οικονομίες έχουν δεθεί στο άρμα της Γερμανικής βιομηχανίας (Πολωνία, Σλοβακία, Τσεχία, Εστονία). Το κόστος για αυτή την νέα ζώνη του μάρκου θα είναι μια βαθειά ύφεση καθώς το νέο μάρκο (το κοινό νόμισμα αυτής της νέας ένωσης που θα ξεκινά από τον Ρήνο και θα αγγίζει την τέως Σοβιετία) θα ανατιμηθεί και η Γερμανική βιομηχανία θα χάσει σημαντικό μέρος των εξαγωγών της προς την Κίνα και την υπόλοιπη τέως ευρωζώνη. Παράλληλα, το νόμισμα της νέας λατινικής ένωσης, αλλά και λοιπών χωρών (όπως η Ελλάδα) που μπορεί να μείνουν εκτός των νέων κοινών νομισμάτων, θα υποτιμάται συνεχώς με αποτέλεσμα από την μία μεριά να σταθεροποιηθεί η ανταγωνιστικότητα των οικονομιών αυτών (σε σχέση με την Γερμανία) αλλά με κόστος τον μεγάλο πληθωρισμό που θα συνδυάζεται με πεισματικά υψηλά επίπεδα ανεργίας (τον λεγόμενο στασιμοπληθωρισμό). Εν συντομία, η Ευρώπη θα μπει σε πολιτικές και οικονομικές περιπέτειες που θα κάνουν την παρούσα να μοιάζει υποφερτή. Σε μια εποχή όπου η ανεργία θα πλήττει τον Γερμανική ζωτικό χώρο και ο στασιμοπληθωρισμός την υπόλοιπη Ευρώπη, ο έως τώρα πολιτικά σταθεροποιητικός παράγοντας, ο Γαλλο-γερμανικός άξονας, θα αποτελεί παρελθόν. Με δεδομένο μάλιστα τον υφεσιακό αντίκτυπο που θα έχει αυτή η εξέλιξη στην παγκόσμια οικονομία, ο θάνατος του ευρώ θα σπρώξει στην οικουμένη σε μια βαθειά Παγκόσμια Ύφεση. Το πάθημα της δεκαετίας του '30 δεν θα μας έχει γίνει μάθημα.
Θα μου πείτε; Αφού πεθαίνει το ευρώ (όπως είπα εξ αρχής), τι μπορεί να γίνει; Επειδή σας έχω κουράσει πολλές φορές με την απάντησή μου επ' αυτού, δεν θα το κάνω άλλη μία φορά. Θα πω μόνο ότι μοναδική λύση είναι η έκδοση από την ΕΚΤ ομολόγων (στο όνομα μόνο της ΕΚΤ) με τον διττό σκοπό: (α) της εξυπηρέτησης του μεγαλύτερου ποσοστού χρέους της ευρωζώνης και (β) την συγχρηματοδότησης, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ενός αναπτυξιακού New Deal για ολόκληρη την Ευρώπη. Ίσως, πράγματι, να είναι πολύ αργά πια για κάτι τέτοιο. Όμως, μπροστά στο φάσμα μίας νέας δεκαετίας του '30, αξίζει τον κόπο η προσπάθεια.
Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα;
Αν συμφωνούμε ότι η κατάρρευση του ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και την παγκόσμια οικονομία, με συνέπειες καταστροφικές και για εμάς εδώ στην Ελλάδα, θα πρέπει (όσο το ευρώ εξακολουθεί να υφίσταται) να ξεχάσουμε τα περί επιστροφής στην δραχμή. Κι αυτό επειδή, πολύ απλά, μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα σημάνει το τέλος του κοινού νομίσματος. Πράγματι, κόντρα σε ανεδαφικές εικασίες διαφόρων κύκλων, το ευρώ δεν θα αντέξει μια ελληνική έξοδο (εθελούσια ή μη). Δεν είναι τυχαίο που η Συνθήκη της Λισαβόνας δεν προβλέπει διαδικασία εξόδου και, μάλιστα, ξεκαθαρίζει ότι έξοδος από το ευρώ σημαίνει και αποπομπή από την ΕΕ. Ο λόγος είναι απλός: Μόλις ανακοινωθεί η ελληνική έξοδος, θα στεγνώσουν τα ΑΤΜ στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τα Ιταλικά spreads θα φτάσουν το 25%, η αξιολόγηση του γαλλικού χρέους θα πέσει στο ΑΑ-, το Βέλγιο θα διαλυθεί και, πολύ σύντομα, η Γερμανία για ανακοινώσει την δική της έξοδο από το ευρώ.
Περιληπτικά, έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ σημαίνει κατάρρευση της ευρωζώνης. Αν έχω δίκιο (βλ. παραπάνω) ότι κάτι τέτοιο θα το μετανιώσουν όλοι οι ευρωπαίοι (Έλληνες και Γερμανοί, Πορτογάλοι και Ολλανδοί κλπ), η επιστροφή στην δραχμή δεν ενδείκνυται από την σκοπιά του συνολικότερου γίγνεσθαι. Αν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη το τι θα σημάνει μια τέτοια κίνηση στο εσωτερικό της χώρας, βλ. παρακάτω (ανεξάρτητα από τον δυσμενέστατο αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία), η επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ εξακολουθεί να ισχύει θα έχει ανυπολόγιστο και ειδεχθέστατο ανθρώπινο κόστος.
Πολλοί συνάδελφοι, ιδίως στις ΗΠΑ (όπου βρισκόμουν τις περασμένες δύο εβδομάδες), μου λένε ότι συμφωνούν με την άποψη που εκφράζω από τον Ιανουάριο του 2010, τότε που επιχειρηματολόγησα ότι η ελληνική στάση πληρωμών, κούρεμα, αναδιάρθρωση κλπ (πρόκειται για διαφορετικούς όρους του ίδιου πράγματος) ήταν αναπόφευκτη και έπρεπε να έχει γίνει δίχως καθυστέρηση (βλ. άρθρο σχετικό εδώ και εδώ στο protagon εκείνης της περιόδου). Αμέσως όμως μετά, μου λένε ότι δεν κατανοούν γιατί δεν προχωρώ λίγο παραπέρα, προτείνοντας ότι, αμέσως μετά την στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Ο λόγος, όπως τους εξηγώ, είναι ότι εκείνοι δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ (α) ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων και (β) ενός κοινού νομίσματος.
Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;
Με μεγάλα ποσά σε ευρώ να κυκλοφορούν ήδη στην αγορά, και ακόμη μεγαλύτερα να έχουν αποθηκευτεί εκτός τραπεζών στα διαφόρων ειδών σεντούκια ανά την επικράτεια και σε ξένους λογαριασμούς στο εξωτερικό, η έκδοση νέου νομίσματος θα δημιουργήσει μια διπλή, διαιρεμένη οικονομία. Από την μία θα έχουμε τις περισσότερες αποταμιεύσεις σε ευρώ. Από την άλλη θα έχουμε τους μισθούς και τις συντάξεις να βγαίνουν από τα ΑΤΜ των τραπεζών σε δραχμές. Με το που θα εισπράττονται, οι πολίτες θα προσπαθούν να ανταλλάσσουν τις δραχμές σε ευρώ, γνωρίζοντας ότι σε μερικές ώρες οι δραχμές τους θα υποτιμηθούν. Έτσι, θα έχουμε δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα εκείνων που δεν έχουν πρόσβαση σε ευρώ, και οι οποίοι θα εγκλωβιστούν σε μια τριτοκοσμική Ελλάδα. Και την Ελλάδα που έχουν πρόσβαση σε ευρώ η εξουσία των οποίων θα είναι μεγάλη επί των υπόλοιπων. Για να νοικιάσεις ένα αξιοπρεπές διαμέρισμα θα πρέπει να έχεις ευρώ. Για να στείλεις τα παιδιά σου σε ιδιωτικό σχολείο, το ίδιο. Πολλοί έμποροι θα εμπορεύονται μόνο σε ευρώ ή θα ζητούν "τοκογλυφικά" ποσά σε δραχμές. Όμως οι μισθοί και οι συντάξεις θα παρέχονται σε δραχμές. Εν πολλοίς, η Ελλάδα θα θυμίζει την Τουρκία της δεκαετίας του '80 όπου η διττή οικονομία (μία για τους εξαθλιωμένους 'ανατολίτες' που λειτουργούσε με ντόπιο νόμισμα και μία για τους 'εξευρωπαϊσμένους' πολίτες που χρησιμοποιούσαν μάρκα, φράγκα και δολάρια) δεν επέτρεπε την ανάπτυξη παρά μόνο ενίσχυε την ανισότητα και την υποανάπτυξη.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Πρώτον, δεν συζητάμε την επιστροφή στην δραχμή όσο το ευρώ υφίσταται αλλού. (Αν το ευρώ πεθάνει, και το σκεπάσει η ταφόπλακα, τότε η δημιουργία ενός νέου νομίσματος θα είναι εύκολη υπόθεση.) Δεύτερον, δεν αποδεχόμαστε τις πολιτικές της ΕΕ που αποτελούν τον βασικό λόγο που το ευρώ σήμερα πεθαίνει. Λέμε το μεγάλο όχι στις ανοησίες της 26ης Οκτωβρίου επειδή μόνο έτσι μπορούμε να συμβάλουμε στην διάσωση του ευρώ. Τρίτον, ξεκινάμε συζητήσεις με την Ιταλία και την Ισπανία για μια πιθανή νομισματική ενοποίηση μαζί τους στην περίπτωση αποχώρησης των πλεονασματικών χωρών από την ευρωζώνη, και κατάργηση του ευρώ. Τέταρτον, εγκαλούμε τόσο τον κ. Παπανδρέου (ο οποίος έθεσε το ερώτημα με στόχο την προσωπική του πολιτική επιβίωση) όσο και τον κ. Παπαδήμο (ο οποίος δίνει συνέχεια στο έγκλημα Παπανδρέου για να εμπεδώσει την δική του κυριαρχία επί του νέου κυβερνητικού εξαμβλώματος) για το γεγονός ότι επένδυσαν σε μια φιλολογία για το αν θα καταφέρει η Ελλάδα να μείνει εντός της ευρωζώνης. Μια φιλολογία που μειώνει ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις του ανοσοποιητικού συστήματος του ευρώ.

ΠΗΓΗ